De twee heenwedstrijden in de halve finale van de Champions League hebben twee doelpunten opgeleverd en weinig spektakel. De overheersing van Engelse clubs leidt dus niet tot leuker voetbal, zoals vaak is verondersteld.
Van de vier ploegen was Barcelona misschien nog wel het meest ondernemend, zoals AC Milan vorig jaar ook als enige in een Engels veld voor aantrekkelijk voetbal zorgde. De manier waarop United zich dit seizoen in het buitenland laat zien is zelfs heel teleurstellend voor een kampioen van een topcompetitie. Als Juventus zo zou hebben gespeeld, was de ploeg uit Turijn meteen afgemaakt in de media.
Bij United wordt het kennelijk geslikt, omdat men de club blijkbaar graag ziet winnen. Maar zowel in Rome als in Barcelona speelde de ploeg van Ferguson voetbal dat was afgeleid van het aloude catenaccio of zoals Ajax wel deed in het begin van de jaren zeventig, puur resultaatvoetbal zonder franje. En dat is jammer want met spelers als Scholes, Rooney, Tevez en vooral Cristiano Ronaldo zou er doorgaans veel te genieten moeten zijn.
Blijkbaar heeft Ferguson de les van vorig jaar goed onthouden, want toen werd zijn ploeg hotel de botel gespeeld door een uitmuntend AC Milan en wilde hij tegen elke prijs een herhaling van een dergelijk scenario voorkomen. De Schot, die 25 jaar geleden Aberdeen aan de Europa Cup voor bekerwinnaars hielp, wil nu toch graag de Champions League winnen op een overtuigende wijze. De victorie van 1999 was een fortuinlijke dankzij een onvergetelijk slot, maar vooral gebaseerd op zes gelijke spelen in de vorige ronden en slechts twee echte overwinningen.
Op papier is dat United de minste winnaar van de afgelopen tien jaar. En die kwalificatie is zelfs voor een zuinige Schot te min. Het wordt dus tijd voor een overtuigende victorie, zodat iedereen kan zeggen dat Manchester United niet alleen de rijkste maar ook de beste club van Europa is.
Voorlopig is de club die het meest indruk maakte in de halve finale dus Barcelona. Ondanks alle gebreken in dit seizoen is de ploeg van Rijkaard nog altijd ongeslagen, al kwam er gisteren een einde aan een reeks van vijf overwinningen. Met Henry en Eto’o als counterspitsen valt er heus nog iets te halen voor Barça op Old Trafford.
Chelsea lijkt door de eigen goal van Riise in een zetel te zitten naar de finale. Dat er voetbalgoden bestaan hoeft nauwelijks meer te worden ontkend, maar ze handelen erg bizar. In 2005 werd Liverpool in de eerste minuut ten onrechte een doelpunt toegekend, die waarschijnlijk van grote invloed is geweest om de Mourinho-jaren van Chelsea. En nu krijgt de blauwe uit het niets een eigen doelpunt cadeau in de laatste minuut. Inderdaad, een wereld van verschil, terwijl dit Chelsea er minder recht op had dan de ploeg van drie jaar geleden. Nu wordt Liverpool gedwongen om te winnen op Stamford Brigde (of 2-2 te spelen). De afgelopen drie keer in Europees verband werd er meer een keer gescoord (door Joe Cole).
De wedstrijd op Anfield leverde fabrieksbroodvoetbal op. Liverpool moet in Londen meer bieden dan de inzet van Kuijt alleen. Chelsea kan in een paar dagen voor eigen publiek een heel jaar (goed) maken en breken. Avram Grant, die volgens de bewoners van Fulham Road nog niet de veters van Mourinho mag strikken, moet nu laten zien wat hij waard is. Maar of hij durft om Chelsea leuker te laten voetballen, hetgeen met Ballack, Kalou, Drogba, Anelka en Cole toch mogelijk moet zijn, is maar zeer de vraag.
Voorlopig lijken de woorden van oud-VI-hoofdredacteur Cees van Cuilenborg, dat het Engelse voetbal in Europa alleen kan bovendrijven als het op het continent aan creativiteit ontbreekt, nog altijd op waarheid te berusten. Mogelijk weerleggen Cristiano Ronaldo, Didier Drogba of Fernando Torres volgende week deze theorie, maar een finale zonder Barcelona doet waarschijnlijk pijn aan de ogen.
Jurriaan van Wessem
