Veldslagen in de sporthallen: het beruchte zaalvoetbalteam van Kees Jansma

0

Kees Jansma, hij staat bij velen op het netvlies als de verslaggever die Rinus Michels wist te ontdooien tijdens het EK’88. Hij wordt veelvuldig genoemd in Veronica Inside, bij voorkeur als het gaat over Johan Derksens nachtelijke uitstapjes in bordelen over de hele wereld. Maar dat deze twee heren ooit in een roemrucht zaalvoetbalteam speelden, weten weinig mensen.

Geen zachte voetjes
Nu kennen ouderen onder ons zijn collega en vriend Johan Derksen niet alleen als voetbalanalist of de man die ooit een Loden Leeuw won dankzij zijn rol in een spotje van een energieleverancier. Johan Derksen gold als keiharde verdediger van onder andere MVV En SC Veendam, die het woord subtiel niet in zijn woordenboek had staan. Maar ooit maakte hij deel uit van een zaalvoetbalteam met Kees Jansma en andere niet al te zachtzinnige spelers, zoals Henk Prinsen en Henk Zoetendal. Natuurlijk dikt Derksen de sappige verhalen iets aan en is Jansma er wat genuanceerder over, maar het team beschikte niet bepaald over ‘zachte voetjes’ en moest het van werklust en strijd hebben.

Achter het wandrek geschopt
Of strijd en werklust begrippen zijn die in het zaalvoetbal van toepassing zijn, is de vraag. Feit is dat de Henken, Jansma en Derksen bloedfanatiek waren en zich onder geen voorwaarde wilden laten piepelen door ‘jonge studentjes’ die ze door de benen speelden. Het geven van een panna betekende bij de equipe-Jansma dat je jezelf luttele seconden later in of achter het wandrek terugvond. Voetbalschrijver Michel van Egmond noemt het graag op in zijn boeken. In zijn nog te verschijnen biografie over Johan Derksen zal het ongetwijfeld weer beschreven worden als een spoor van vernielingen in de Nederlandse sporthallen. Veldslagen, waarbij de op tv zo relaxte Jansma zich zelden onbetuigd liet en met een rood aangelopen hoofd in de clinch ging met elke scheidsrechter. Een licht ontvlambaar gezelschap.

Middelgrote verkeersongelukken
Natuurlijk was het een andere tijd en was het veldvoetbal waaraan de heren gewend waren, de norm: geen VAR, arbiters die niet opkeken van de praktijken van bijvoorbeeld het tweemans-sloopbedrijf Rinus Israël en Theo Laseroms en slechts enkele camera’s die lang niet alles registreerden. Van Egmond beschrijft de overtredingen op tegenstanders als middelgrote verkeersongelukken en Derksen deinst in Veronica Inside nooit terug om er smakelijk over te vertellen. Ook in een verfijnd technicus als Willem van Hanegem huisde een meedogenloos roofdier. Veldvoetbal was veel harder en ruiger, zoveel is duidelijk. Maar dat de heren deze norm doodleuk meenamen in de zaal, is dan wel weer bijzonder te noemen. Er zijn alleen, en dat is misschien maar beter ook, geen beelden meer van.

Share.

Laat een reactie achter