Guus Hiddink blijft de wereld verbazen. Voor de vijfde keer heeft hij de eerste ronde op een groot toernooi overleefd. De prestatie met Rusland op dit EK is misschien niet echt bijzonder, maar de manier waarop wel.
Hiddink heeft zijn ploeg, ondanks een schorsing van de beste speler voor de eerste twee duels, op het goede spoor gezet. De manier waarop Zweden gisteren werd verslagen was een verademing, want het stugge voetbal van de tegenstander gooit vaak zand in het spel van de tegenstander. Zelfs Spanje ontkwam er niet aan en ontsnapte door een knappe counter in de slotminuut aan een gelijkspel. Rusland had Zweden eigenlijk al na vijftig minuten plat en verdiende een monsterscore voor de manier van spelen.
Iedereen zal zich weer buigen over het fenomeen Hiddink. Waarom lukt het hem wel, waar Don Leo telkens het kunstje niet flikt? Niets ten nadele van Beenhakker (die heeft weer andere kwaliteiten) maar wat Hiddink doet is onvoorstelbaar. Hij laat ploegen echt beter presteren. Het voetbal van Rusland lijkt niet op dat van Zuid Korea in 2002 en Australië in 2006 of het PSV van 1988 en 2005. Hiddink geeft voetballers het zelfvertrouwen om met resultaat hun voetbal te spelen. Daarin is de hand van de meester te zien, maar niet in een speelstijl. Dit Rusland oogt veel frivoler dan het huis, tuin en keukenvoetbal van de Socceroos.
Zlatan merkte gisteren voor de Italiaanse televisie wel op dat ‘Hiddink een Nederlandse trainer is en die zijn in het algemeen voor niemand bang.’ Mooie uitspraak van de best verdienende voetballer ter wereld. De Zweden kenden alleen in de strips van Asterix geen angst, want de voetballers presteerden het zelfs om bij een achterstand niet voluit te gaan om de aanvallende talenten van Ibrahimovic en Larsson aan te spreken. Rusland was niet bang en dat is zeker de verdienste van onze nuchtere landgenoot.
De ploeg van Hiddink is dus de laatste kwartfinalist. Het is een mooi achttal. Een paar dingen vallen op. Uit elke voorrondegroep heeft een ploeg zich geplaatst voor de kwartfinale. Dat is vrij uitzonderlijk. Engeland mag zich troosten dat het als enige twee ploegen boven zich had, die zich ook voor de kwartfinale hebben geplaatst. Overigens is niet elke groepswinnaar zover gekomen, want Polen, Roemenië, Tsjechië en Griekenland hebben het niet gered, maar de ploegen die tweede achter hen werden wel. Van de groepshoofden op het eindtoernooi eindigde alleen Oranje niet onderaan (zelfs bovenaan). Uit pot 3 kwamen achteraf de meeste (drie) kwartfinalisten. De potten 2 en 4 leverden twee ploegen.
Met het oude wedstrijdprogramma zouden de halve finales er als volgt uitzien:
Portugal – Duitsland tegen Nederland – Rusland
Kroatië – Turkije tegen Spanje – Italië.
Het is achteraf de vraag of dat toch niet leuker was geweest. Zoals ik gisteren al schreef worden het weggewerkte verschil in rustdagen aangetast door het heen en weer reizen tussen landen. In ieder geval een interessant punt voor een evaluatie, zeker gezien het feit dat het reizen over vier jaar tussen Oekraïne en Polen veel gecompliceerder zal zijn dan nu tussen Zwitserland en Oostenrijk.
De euforie in Nederland is begrijpelijk en de waardering voor Oranje in het buitenland is zeer groot. Om de stemming te temperen is het misschien goed om te zien dat menig sterrenelftal van de verschillende buitenlandse kranten dit keer niet wordt gedomineerd door Nederlanders, zoals in 1988 na de eerste ronde al wel het geval was. Alleen Sneijder scoort algemeen hoog, maar moet in veel landen Villa of Nihat boven zich dulden. Het EK draait dus niet helemaal alleen om Oranje.
Als reden voor het succes van de ploeg van Van Basten wordt bij de bespiegelingen een detail vaak over het hoofd gezien. De spelers zijn topfit. Zou dat komen omdat een meerderheid van de basisspelers een deel van het seizoen miste vanwege blessures en nu iets extra’s hebben? Het komt in de komende tien dagen op die extra energievoorraad aan. Hoeveel heeft Cristiano Ronaldo nog over om te schitteren? We zullen het vanavond al weten.
Jurriaan van Wessem
