Spanje – Rusland is vanavond de finale van de groepen C en D op het EK, oftewel die van de zwaargewichten in het toernooi. Dit duel zal waarschijnlijk niet lijken op de groepswedstrijd van 10 juni in Innsbruck.
Duitsland is de eerste finalist van dit toernooi. De vraag is gerechtvaardigd of de ploeg van Joachim Löw met het oude wedstrijdschema van het EK de finale ook gehaald in deze vorm. Dan had ze gisteren moeten spelen tegen Rusland en hadden we vanavond uitgekeken naar Spanje – Turkije. De subtiele verandering in het schema heeft het toernooi, zoals we al meteen na de loting constateerden, in twee deeltoernooien gesplitst.
Duitsland is de winnaar het zwakke gedeelte, vanavond zien we de finale van het sterkere deel. Het is dus geen Italië – Nederland of Italië – Frankrijk geworden zoals veel kenners dachten, maar Spanje – Rusland. Dat is best een verrassing, omdat vrijwel iedereen de ploegen uit groep C hoger hadden ingeschat dan die van groep D.
Voetbal is geen wiskunde en het ontbreekt vaak aan logica. Wat vandaag goed is, kan morgen slecht zijn. Daarom heeft Spanje vanavond geen houvast aan de overwinning op de Russen van zestien dagen geleden in Innsbruck. Het belangrijkste verschil is dat Hiddink nu beschikt over Andrej Arsjavin, sinds afgelopen zaterdag de nieuwe lieveling van het Europese voetbal.
Toch is de ploeg ook een beetje verzwakt door de schorsing van Kolodin, de man met het verwoestende afstandschot. Hij wordt vanavond vervangen door Vasili Berezoetski. Het ontbreken van Torbinski, die tegen Oranje de beslissende tweede goal maakte, vanwege een schorsing is geen al te groot probleem, want hij was geen basisspeler. De blessure van Saenko wordt opgevangen door de terugkeer van Biljaletdinov.
In ons land wordt na de nederlaag van zaterdag over haarscheurtjes gesproken, omdat Van Persie een vrije trap van Sneijder afsnoepte. Bij de Russen gaat het ook wel eens mis, vlak voor de goal van Torbinski gingen doelman Akinfejev en verdediger Ignasevitsj nog bijna met elkaar op de vuist, na een te harde terugkopbal. Het is de klasse van Hiddink dat zoiets ook meteen in de kiem wordt gesmoord.
Hij heeft zeker van de fouten geleerd van het eerste duel tegen Spanje en zal vanavond vooral van de backs vragen om meer druk te zetten. Wat Zambrotta en Grosso zondag konden, moeten Anjoekov en Zjirkov toch zeker ook kunnen. Daarbij zal de aanvoer naar Villa en Torres moeten worden afgesneden. Lukt het de Russen om dit in de broeierige en uitputtende hitte van Wenen tot stand te brengen, dan zal Hiddink zijn derde grote finale in zijn loopbaan meemaken.
Vaak wordt Hiddink omschreven als ‘Guus Geluk’ en soms valt het allemaal net goed voor de coach uit Varsseveld. Maar op dit EK heeft hij van de Russen echt een mooie ploeg gemaakt. Topfit en modern. De ploeg bestaat zelfs niet uit anonieme spelers, want Zjirkov, Zyrjanov, Semsjov en Pavljoetsjenko lijken niet op de vroegere discipelen van Lobanovski of de Koreanen van 2002. Hiddink geeft zijn spelers vrijheid om hun karakter te tonen en waarschijnlijk prikkelt hij ze ook om alles te geven.
Spanje wacht een zware klus. De ploeg begon sterk aan het toernooi, maar speelde tegen Zweden en Italië toch minder overtuigend. Toch blijft een raadsel dat Aragones zijn ‘Engelse spelers’ nauwelijks gebruikt. Torres wordt vaak gewisseld, Fabregas is slechts een invaller en Xabi Alonso zien we helemaal niet in de echte wedstrijden. Durft de 69-jarige trainer nog iets te veranderen of houdt hij vast aan zijn ‘Spaanse’ ploeg met een meditterane kern van spelers van Barcelona, Valencia en Villarreal?
Aragones en Hiddink zijn echte grootmeesters. Ze hebben één ding gemeen: ze wonnen allebei met een Spaanse club de wereldcup voor clubs.
Jurriaan van Wessem
