Het Olympisch voetbaltoernooi dat voor het ontsteken van de vlam in Peking van start gaat, mag zeker op veel aandacht kunnen rekenen in Nederland. Maar wat stelt dat Olympisch voetbaltoernooi nu echt voor?
Voetbal op de Olympische Spelen doet geforceerd aan. De voetballers integreren nauwelijks met andere sporters, spelen vaak niet in de Olympische stad en schermen zich daarbij ook vaak af. Eenmaal uitgeschakeld moeten ze als een haas terug naar hun echte werkgever. Roy Makaay blijft echt niet in Peking voor een atletiekavond. De aanwezigheid van Ronaldinho, Messi en Jong Oranje maakt het toernooi nu iets interessanter voor ons, maar eigenlijk ontnemen de voetballers nu de aandacht van de andere atleten, die wel hun finest hour willen beleven.
Hoeveel mensen weten dat Paraguay vier jaar geleden zilver won (of beter de Olympische finale verloor van Argentinië)? Bijna niemand, het is meer een weetje voor Triviant dan een feit in de sportgeschiedenis. De winnaars van 1996 en 2000 waren vooral bijzonder, omdat ze uit Afrika kwamen met Kanu en Eto’o als smaakmakers. Tijdens het afgelopen EK refereerde vrijwel niemand aan de Spaanse victorie op de Spelen van 1992 of de verloren finale van 2000, om aan te tonen dat Spanje best ver op de grote toernooien is gekomen. Zo belangrijk is het Olympisch toernooi helemaal niet.
Wanneer Marleen Veldhuis volgende week goud wint is ze voor altijd een sportheldin, maar wanneer Royston Drenthe of Ryan Babel met een gouden plak terugkeren hebben ze niet eens de tijd om zich te laten huldigen want dan pas begint het echte werk voor ze. Het is jammer dat de belangstelling van de roeiers, kanoërs, zwemmers en beachvolleyballers wordt afgeleid vanwege een veredeld Jong Oranje.
Daarbij speelt er een heel ander probleem. De FIFA en de UEFA nemen het toernooi nauwelijks serieus. Waar in de tijd van de oude Grieken een staakt het vuren werd afgesproken ten tijde van de Olympische Spelen, wordt nu overal door gevoetbald alsof er niets aan de hand is. Tijdens Sydney was het al vreemd dat er gewoon Champions League-avonden werden gehouden. Barcelona miste toen o.a. Xavi en werd pardoes uitgeschakeld nog voor het echte seizoen begon. Vandaar het Catalaanse bezwaar tegen de aanwezigheid van Messi in China. Nu staan de dure voorrondes op het programma en moeten de werkgevers van de dure Olympiërs zich behelpen.
In Italië, dat sinds 1984 niet meer heeft ontbroken op het Olympisch voetbaltoernooi, begint het seizoen altijd pas na de Spelen, maar zelfs in dat voetbalmaffe land trekken de voetballers alleen aandacht als ze met 4-0 verliezen van Zambia. Men vindt het daar een beetje ongepast om de marathonlopers voor de voeten te lopen met een bronzen plak van een voetbalploeg. Pas wanneer het Olympisch voetbaltoernooi een mini-WK zou zijn met alle sterspelers, zoals in alle andere sporten tot aan het toptennis toe, stelt het echt wat voor. Maar dat risico heeft de FIFA bewust vermeden door er een veredeld jeugdtoernooi van te maken. Het vis noch vlees en daarom een Olympische Spelen onwaardig, hoe leuk Foppe de Haan zijn ploeg aan de man brengt.
Jurriaan van Wessem
