Het toernooi raakt aan de kook. In een paar dagen zijn Frankrijk en Portugal naar huis gestuurd en heeft Rusland zich als een revelatie aan de wereld gepresenteerd. Het wordt nu menens en ook Oranje is gewaarschuwd.
De wedstrijd van vanavond is symbolisch voor de verschuivende waarden in het Europese voetbal. Zowel Kroatië als Turkije haalden in een recent verleden een derde plaats op een WK, maar ze stonden nooit in een halve finale van een EK. Het wordt voor beide ploegen in ieder geval een duel met historische waarde. De Kroaten verrasten vorige week Duitsland, maar zien net als Oranje in 1992 die Mannschaft weer als tegenstander voor zich opduiken wanneer ze vanavond winnen. Dat lijkt me toch geen lekker gevoel.
Opeens is Duitsland weer een toernooiploeg, na een afwezigheid van twaalf jaar op dit niveau van het EK. Waarschijnlijk speelde het gisteren zijn beste wedstrijd in meer dan tien jaar. Geconcentreerd, gedreven en vooral overtuigd van zichzelf. Na de magere wedstrijden in de eerste ronde staat er opeens titelkandidaat op. Natuurlijk mocht de derde treffer (van Ballack) nooit toegekend worden, maar de wilskracht van de Chelsea-speler zette zelfs de Zweedse scheidsrechter Fröjdfeldt op het verkeerde been.
Ballack heeft met zijn treffer ook zijn kandidatuur gesteld voor de beste speler van het toernooi en misschien zelfs de Gouden Bal. Voor die laatste prijs (van Europees Voetballer van het Jaar) komt Cristiano Ronaldo even niet in aanmerking. Een mislukt EK is nooit goed op je CV. Op het moment dat zijn ploeg hem nodig had, miste hij de extra klasse om het tij te keren. Hij krijgt zijn kans nog wel in de komende jaren, maar voor Portugal lijkt dit toch het einde van een tijdperk. Drie prachtige eindtoernooien met Scolari, maar uiteindelijk geen prijzen. De goede man mag bij Chelsea zijn bankrekening spekken en een poging om de eerste coach te worden die zowel de Copa Libertadores als de Champions League op zijn erelijst heeft staan.
Vanavond zal Kroatië – Turkije ook in het teken staan van de opmerkelijke veerkracht van de Turken, die twee keer uit een achterstand zijn teruggekomen om een wedstrijd in de slotfase (en in de regen) te winnen. Nihat Kahveci is de leider, maar het zijn ook de harde werkers op de vleugel die dit team veel dynamiek geven. Hopelijk breekt de onzinnige rode kaart aan Volkan Derimel de ploeg niet op. Dat hij een schorsing van twee duels heeft gekregen duidt op een vorm van klassenjustitie. Schweinsteiger kreeg voor een veel groter vergrijp (namelijk toen het spel stil lag) een duel en dat hebben we gisteren wel gemerkt.
Morgen wacht Nederland – Rusland. De rol van Hiddink zal zeker voor opschudding zorgen in de internationale pers. Hij is zeker niet de eerste bondscoach die het tegen zijn eigen land moet opnemen op een groot toernooi, maar wel de eerste die ook bondscoach van zijn eigen land is geweest. Het zou een duivels slot, wanneer dit duel met strafschoppen moet worden beslist.
De grootste stunt van een coach tegen zijn eigen land komt misschien toe aan de onbekende Fransman Bruno Metsu, die bij de openingswedstrijd van het WK-2002 met Senegal Frankrijk versloeg. Maar nog meer tot de verbeelding spreekt de victorie van Jack Charlton met Ierland op Engeland in 1988.
Klein vraagje: Zal Hiddink ondanks alles het Wilhelmus meezingen?
Jurriaan van Wessem
