Egypte en Kameroen spelen zondag de finale om de Afrika Cup tegen elkaar. Voor beide landen is het de derde keer binnen tien jaar dat ze in de finale staan en ze zijn ook de meest gelauwerde ploegen in de geschiedenis van dit toernooi.
Egypte won dit toernooi vijf keer en Kameroen viermaal. In de afgelopen tien jaar verdeelden beide landen de titels, met uitzondering van 2004 toen gastland Tunesië met de hoofdprijs aan de haal ging. De finale in Accra is dus meer een vorm van noblesse oblige. Toch hadden maar weinig insiders met deze eindstrijd rekening gehouden toen het toernooi drie weken geleden van start ging.
Egypte en Kameroen hebben donderdag voor een verrassing gezorgd door van de beoogde droomfinale Ghana – Ivoorkust de troostfinale te maken. Zondag staan de twee meest succesvolle landen van het Afrikaanse voetbal tegenover elkaar. Kameroen maakte een einde aan de ambities van gastland Ghana, terwijl Egypte met een imponerende 4-1 op Ivoorkust duidelijk maakte dat het een waardig kampioen is geweest in de afgelopen twee jaar. De farao’s hebben op dit toernooi nog eens laten zien dat hun voetbal vaak ten onrechte wordt genegeerd. Egypte beschikt over een goede competitie met de beste clubs van het continent en heeft een goede ploeg met weinig spelers die in het buitenland hun brood verdienen. Een heel klein beetje lijkt Egypte op Griekenland. De ploeg is niet modieus en weinig volgers van buiten Afrika zullen de kampioenen van twee jaar geleden kunnen opnoemen. Op Mohammed Zidan na heeft de ploeg eigenlijk geen vedette. Die rol was eigenlijk weggelegd voor Mido, maar zijn onzinnige protest tegen de trainer tijdens het vorige toernooi betekende het einde van zijn interlandloopbaan. Toch heeft bondscoach Hassan Shetata een ploeg gesmeed die al twee edities ongeslagen is gebleven en op dit toernooi Kameroen en Ivoorkust overtuigend heeft verslagen. Eigenlijk is Egypte vanaf nu gewoon de favoriet.
Kameroen vertegenwoordigt het donkere Afrika en dat is een oud verhaal. De romance van de Ontembare Leeuwen met de Afrikaanse voetbalfans begon in 1982 op het WK-82. Sindsdien heeft Kameroen vier keer de Afrika Cup gewonnen, maar ook Olympisch goud (in Sydney) en grote talenten (N’Kono. Milla, Mboma en Eto’o) voortgebracht. De uitschakeling voor het WK leek het einde van een tijdperk, maar nu staan de groenhemden weer gewoon in de finale. Het wordt de eerste finale voor Kameroen sinds de Confederations Cup van 2003, toen in de halve finale Marc-Vivien Foé overleed. Een eventuele overwinning van Kameroen wordt aan de betreurde speler opgedragen en maakt van de Ontembare Leeuwen weer meteen de vaandeldragers van het Afrikaanse voetbal. Maar een victorie van Egypte zou ook betekenen dat Donker Afrika ondanks de waterval aan talenten (Eto’o, Drogba, Essien, Yakubu en Adebayor) nog altijd in de schaduw staat van de mediterrane landen. Een ontwikkeling die veel overeenkomsten zou vertonen met de situatie in Europa waar de West Europese landen (ondanks veel aanwezig talent) steeds dieper in de periferie worden gedrukt.
Rick Klein Verdijk
