Ik mis de oude Theo Janssen. De nieuwe Theo Janssen vind ik een stuk minder. Ontwikkeling is geen zegen, het ontneemt het leven namelijk haar onvolmaakte charme.
Samen de afwas doen is leuker dan het uitpakken van een machine. En hoe erg is het voor al die kleine kinderen die met hun ouders naar de camping geweest zijn afgelopen zomer. Zij hebben die vermakelijke ruzies vanuit de achterbank tussen pa en ma die schreeuwend en panikerend discussieren over de juiste route naar dat godverdomde gat aan het Gardameer moeten missen. ‘Schat wat is die TomTom toch een zegen….’
Ik mis de oude Theo Janssen. Een onaangepaste jonge knaap, opgegroeid in wat nu waarschijnlijk een Arnhemse Ella Vogelaar wijk heet. Elk jaar wat te dik en wat te traag, in zijn tijd bij Vitesse althans. Resultaat van zijn corpulentie was dat Theo nog wel eens te laat kwam en hierdoor een drieste tackle inzette op de benen van de tegenstander. Het Arnhemse publiek vergaf haar cultheld direct door Theo luid toe te zingen met een weliswaar creatiefarme, maar duidelijke tekst: ‘Theo, Theo, Theo!’
De oude Theo had overal schijt aan. Theet was nu eenmaal Theet en daar wilde hij niks aan veranderen. Dat rivaliserende (N-E-C) supporters hem in zijn Vitesse tijd regelmatig vriendelijk verzochten om, tijdens het spel, de ene keer zijn niet zo florissante gebit te tonen en de andere keer om zijn borsten te laten zien, dat interesseerde hem geen zier. Het was dat de drukte van de wedstrijd het niet toeliet, anders had Theo stoijcijns zijn pensje getoond aan zijn vijanden. Er was namelijk niks waar Theo geen schijt aan had. Heerlijk schaamteloos.
Theo genoot van het leven. De teloorgang van Vitesse betekende voor hem dat hij nog minder zijn best hoefde te doen om zichzelf te verzekeren van een basisplaats. Kon ie gelukkig weer een pilsje extra drinken en een paar pakjes peuken in de week meer paffen. Het Arnhemse uitgaansplein De Korenmarkt was zijn belangrijkste toneel.
Het was Edward Sturing die Theo’s lekkere leventje een half jaar ruw verstoorde. Een jonge tegenpool, de ideale schoonzoon Stijn Schaars, verjaagde hem uit de basis en richting het Belgische Genk. Omdat Theo lekker in Arnhem wilde blijven wonen reed pa Janssen hem dagelijks de grens over. Theo had geen rijbewijs, maar zijn pa deed het met liefde.
Tattoo Theo, levende legende in Arnhem. Ooit beëindigde hij voortijdig een interview met een journalist omdat hem iets belangrijkers te doen stond. Toen de journalist hem vroeg wat dat belangrijke dingetje was wat niet kon wachten antwoordde Theo: ‘schijten’. Geef hem eens ongelijk. Theo heeft aan alles schijt, maar houdt net als een ieder niet van schijt in de broek.
En toen ging Pietje Bel vorige zomer plotsklap naar Enschede. Natuurlijk, Theo wilde ook wel eens ergens anders kijken en zijn traptechniek demonstreren voor een nieuw publiek. En ja, ook Theo Janssen heeft ambities. Gelukkig kon hij lekker in Arnhem blijven wonen. Mooi, ik maakte me weinig zorgen. Theo was een tevreden mens en zou lekker de Theo blijven waar ik zo van hield.
Maar wat schets mijn verbazing: Theo heeft er in Enschede aan moeten geloven. Ze hebben daar met hem zitten rotzooien dat het niet leuk meer is. Hij moet gehersenspoeld zijn door de Munsterman-sekte. De nieuwe Theo ziet er uit als een gepolijste modelprof. Het bierbuikje hebben ze hem ontnomen. Ik verwarde laatst tijdens het kijken van Studio Sport de altijd broodmagere Wout Brama, die met dat marathonlopers postuur, met Theo! En wat een welgemanierde interviews geeft Theo nu, met zijn tanden keurig op een rij! Walgelijk. Theo is Theo niet meer. Twente heeft hem zijn ziel ontnomen. Theo oogt als een verlichte ziel. Ik vind het eerlijk gezegd maar helemaal niets.
Remco Kock
