Een Europese finale als een nationaal onderonsje is nooit ideaal. Ook al vind de wedstrijd ver buiten de eigen landsgrenzen plaats. Vanavond hebben Manchester United en Chelsea de morele plicht om de hele wereld te tonen dat goed voetbal ook mooi kan zijn
Deze Engelse finale is de beloning voor een zakelijk uitstekend beleid van de Premiership sinds 1992. In zestien jaar is de competitie stappen vooruit gegaan en uitgegroeid tot de meest gevolgde competitie van de wereld. Er gaat ook het meeste geld in om en vandaar dat ook veel sterspelers bij Engelse clubs hun brood verdienen. Deze finale levert negen Engelse basisspelers op, de meerderheid komt uit het buitenland.
Het is voor de derde keer in negen jaar dat twee clubs uit hetzelfde land om de hoofdprijs van het Europese clubvoetbal spelen. Voor de toekomst wil dat niet veel zeggen, maar vandaag staat het Engelse voetbal centraal. Waarschijnlijk zijn de beste vier Engelse clubs op dit moment ook de beste van Europa, maar volgend jaar kan het weer anders zijn. Twee jaar geleden gingen alle Europese hoofdprijzen naar Spanje. Ook dat betekende geen garantie voor de toekomst.
Veelzeggender is het feit dat er sinds 2005 telkens één Engelse club in de CL-finale stond. Dat er nu (in die reeks) twee nieuwe finalisten bij zijn gekomen, zegt veel over de kracht van de top vier. Maar alleen als de nummers vijf tot acht aansluiting krijgen met die top 4 zal er echt sprake zijn van een topcompetitie, zoals de Serie A in de jaren negentig en de Primera Division van deze eeuw waarin clubs als Genoa, Cagliari, Alaves en Villarreal bijna achteloos halve finales haalden. Zover is de Premiership nog niet, maar door de enorme financiële input in de competitie lijkt een dergelijke toekomst wel mogelijk.
Geld maakt veel mogelijk. Ook in het voetbal. Een topploeg kun je bij elkaar kopen, zoals Roman Abramovitsj heeft aangetoond. Het bereiken van de finale, na drie verloren halve finales, heeft van Chelsea de constante factor gemaakt in het Europese voetbal. Meer dan Manchester United of Liverpool, is dit Chelsea de opvolger aan de top van AC Milan. Of we dat leuk vinden of niet, doet er niet toe. Het maakt zelfs niet uit wie de trainer is, want natuurlijk kunnen Grant en Ten Cate alleen maar oogsten wat Mourinho heeft gezaaid. De ploeg die vanavond in blauw speelt is helemaal gekocht door de Portugees.
Manchester United is daarentegen helemaal het werk van Sir Alex. De Schot is geen sympathiek mens, maar verdient wel alle respect dat hij de club na een magere periode weer aan de top heeft gebracht. Voor hem eindigt het seizoen net als vorig jaar met een wedstrijd tegen Chelsea (toen de verloren bekerfinale), maar hij wil liever dat het eindigt zoals het seizoen begon (een overwinning op Chelsea na strafschoppen om de Charity Shield).
Voor de neutrale toeschouwer blijft er maar een wens over: dat het niet alleen een spannende maar ook een mooie finale wordt. In de laatste twee finales van de Champions League hebben we te weinig voetbal gezien om aan terug te denken. En natuurlijk zou een goede scheidsrechter ook eens geen kwaad kunnen.
Rick Klein Verdijk
