Sinds 1990 is Oranje niet zo terecht uitgeschakeld als gisteravond. In Basel was de ploeg van Van Basten slechts een sparring partner van de Russen van Hiddink. Wat rest is de herinnering aan twee prachtige avonden in Bern.
In alle delen van de wereld is de liefde voor het Nederlandse voetbal weer opgebloeid. In Parijs, Rome, Londen en zelfs München hebben mensen de mond vol gehad van het nieuwe oranje. De ondergang tegen de Russen doet hier niets aan af. Dit Oranje lijkt erg veel op het Brazilië van het WK-82. Ook die ploeg speelde bij vlagen onvergetelijk voetbal, maar moest uiteindelijk zijn meerdere erkennen in een tegenstander die op een dag net scherper en beter was.
De twee wedstrijden in Bern, waarbij in beide gevallen geen sprake was van een wonder (zoals wel het geval was bij de Turkse stunt tegen Tsjechië) horen zeker thuis in de top 10 van mooiste wedstrijden van Oranje, zo niet in de top 5. Alleen daarom is de uitschakeling zo wrang. Een andere reden om bitter te zijn is dat het Nederlands elftal eindelijk weer eens dwingend en swingend voetbal speelde met vlijmscherpe counters. De prachtige doelpunten tegen Italië en Frankrijk zullen nog vaak worden vertoond en in december zullen ze een prominente rol krijgen bij de jaaroverzichten.
Het is zuur dat Marco van Basten afscheid neemt van Oranje zonder dat hij zijn ploeg net zo ver heeft gebracht als vier jaar eerder Dick Advocaat. Het is onbevredigend dat Edwin van der Sar geen volmaakt afscheid heeft gekregen. Hij had zijn ploeg bijna naar de halve finale geloodst en was hij daar in geslaagd dan was hij vanaf vandaag ook een stevige kandidaat om de Gouden Bal te winnen. In ieder geval kan NOC*NSF niet meer om hem bij de aanstaande verkiezing van Sportman van het Jaar. Hij zal in december waarschijnlijk nog de wereldtitel voor clubteams aan zijn erelijst toevoegen.
Het is bizar dat een ploeg die ternauwernood wist te winnen van Andorra en daardoor profiteerde van een historische misstap van Engeland nu in de halve finale. Maar dat hoort bij de wetten van het voetbal, die Guus Hiddink als de beste kent. Vroeger was er Bora Milutinovic, nu is Hiddink de standaard in het internationale voetbal. Wat een uitdaging om Rusland terug te brengen aan de top van het Europese voetbal en wat knap dat hij daar nu al in lijkt te slagen. Vorige week was de ploeg tegen titelverdediger Griekenland niet zo superieur als gisteren tegen Oranje. Een welgemikte kopbal van Charisteas in de beginfase en de Russen waren misschien al thuis geweest. Maar een blunder van Nikopolidis bracht Hiddink’s ploeg op het goede spoor.
Hoe sneu het ook is, het leven en ook het toernooi gaat door. Drie groepswinnaars zijn geloosd en voor Spanje wordt het toch zaak om vanavond voor het eerst op een groot toernooi Italië te verslaan. Het wordt in Wenen spannend, want de Spanjaarden hebben nog nooit van de Azzurri gewonnen. In feite is Rusland nu meteen de publiekslieveling maar een stunt van Turkije zal zeker ook waardering oogsten en zou natuurlijk in het rijtje Tsjechoslowakije, Denemarken en Griekenland passen.
Van de echte sterren op dit toernooi oogst Arsjavin vanaf vandaag de meeste lof. Na Cristiano Ronaldo en Modric is ook Wesley Sneijder een beetje door het ijs gezakt. In de tweede helft leek hij weer de geïrriteerde speler die zich bij Ajax ook boven de rest van de ploeg plaatste door te schelden en zichzelf niet te zijn. Jammer. De echte helden van een WK of EK onderscheiden zich pas in de laatste week van het toernooi.
Een andere tegenvaller is het oranje legioen. Toen de ploeg de steun van de ‘leeuwenhemden’ nodig had, keek de carnavaleske aanhang stil toe en werd die overstemd door een paar Russen. Blijkbaar komt het pas op gang wanneer de Teletoeters inzetten. Het feest is dus op alle fronten voorbij want er komt geen grachtentocht.
Jurriaan van Wessem
