De oranje koorts blijft stijgen. De hele wereld praat vol bewondering over een ploeg, die met prachtig voetbal grote tegenstanders heeft verslagen. De weg naar Wenen is nog lang, maar wel een beetje geplaveid. Met na Roemenië Zweden of Rusland als tegens
Kortom, Oranje krijgt na de mooie tegenstanders te maken met stugge ploegen, zoals het ook hoort op een groot eindtoernooi. Maar de euforie na de zege op Frankrijk is terecht. Eigenlijk is het toernooi nu al voor een groot deel geslaagd, zelfs als er straks onverhoopt iets mis mocht gaan. Na de vierde treffer tegen Frankrijk moest ik onbewust terugdenken aan de goal van Paolo Roberto Falcao op het WK-82 tegen Schotland. Ook toen won een meesterlijke ploeg met een doelpunt in de slotminuut met 4-1. Dat was de wedstrijd waarbij Evert ten Napel na de goal van Eder de historische woorden sprak; ‘Dit is kunst!’
Waarschijnlijk is dat Braziliaanse elftal de laatste ploeg die zo overtuigend en met zoveel machtsvertoon aan een toernooi is begonnen. En die ploeg bleef steken in de tweede ronde. Misschien heeft Van Hanegem weer dat onbestemde gevoel wat hem in 1974 beheerste: het is allemaal prachtig, maar het gaat toch mis. Maar zelfs als het mis zou gaan, dan heeft Oranje ons voetbal eindelijk weer op een mooie manier op de kaart gebracht. De KNVB krijgt op de valreep de winst uitgekeerd voor de moed om Van Basten tot bondscoach te benoemen. Het blijft eeuwig zonde dat hij nu vertrekt.
Het EK biedt meer dan Oranje. Vanavond al met een Tsjechië – Turkije, waar de vonken vanaf kunnen vliegen. Beide ploegen moeten winnen en desnoods gebeurt dit na een serie strafschoppen. Eindelijk een verstandig besluit van de UEFA, alsof praktijkmensen toch hun licht mogen werpen op hoe een toernooi moet verlopen. Het is moeilijk te zeggen wie er favoriet is in dit duel, maar de Tsjechen lijken een fractie beter.
Portugal, Kroatië en Spanje zijn net als Oranje al geplaatst en ook deze ploegen kunnen een beetje rust nemen. Portugal en Spanje hoeven niet eens na te denken over het nakomen van de sportieve plicht. In ieder geval krijgen enkele reserves een kans. Zo zullen we Nani bij de Portugezen zien en mag Fabregas eindelijk starten in de basis. Het is een vreemde situatie dat de sterspeler van Arsenal op de bank zit naast Aragones. Zou dit te maken hebben met het feit dat Fabregas liever voor de Catalaanse ploeg speelt en een interland met Spanje meer als corvee beschouwd, zoals hij in een Catalaanse krant beweerde.
Het gebrek aan echt nationalisme zou Spanje parten spelen bij eindtoernooien. Dat lijkt een leuke theorie, maar of er een kern van waarheid in zit is maar de vraag. Waarom winnen de Spaanse jeugdploegen dan altijd wel op grote toernooien? Worden die spelers zich pas later bewust van de politieke verdeeldheid in hun land? Dat lijkt me sterk. Daarbij kunnen Basken, Catalanen, Asturiërs, Valencianen en Andalusiërs het altijd wel goed vinden met elkaar. Alleen spelen ze soms liever voor hun eigen vlag.
Deze generatie heeft niets met het Franco-verleden te maken. De spelers willen graag winnen, dus ook samen, maar het gaat altijd mis omdat de ploeg na een goede start onzeker wordt. In 1996 verloor de ploeg door schandalige arbitrage ten faveure van gastland Engeland. Hetzelfde gebeurde ook op het WK-2002 met Zuid Korea. In 1998 en 2004 begon de ploeg zwak aan het toernooi en werd het uitgeschakeld op basis van een onnodige nederlaag en in 2000 en 2006 werd de ploeg op het beslissende moment afgetroefd door angsttegenstander Frankrijk, vanwege het respect voor Zidane. Dat heeft allemaal weinig te maken met verdeeldheid binnen de ploeg vanwege de regionale verschillen. En ook al niet met een tegenstelling tussen spelers van Real Madrid en Barcelona. Deze ploeg wordt al jaren gedragen door spelers van Valencia. Daar heeft zelfs Ronald Koeman weinig aan kunnen veranderen.
Jurriaan van Wessem
