Opnieuw een column van Mark de Groot. Deze keer laat hij zijn licht schijnen over ‘onze helden’, de spelers van het Nederlands Elftal.
De arrogantie van de filmsterren van Oranje
Deze week geen eredivisie, dus gaat deze week mijn column over mijn frustratie sinds de dinsdagochtendtraining van de selectie van het Nederlands elftal, dat vrijdagavond aantreedt tegen Moldavië.
We noemen het altijd ‘ons Oranje ‘als we spreken over het Nederlands elftal, onze trots uitgebeeld in 11 jongens die ons land op het veld vertegenwoordigen. Wat ik al eerder dacht is nu geheel bevestigd door de spelers die ik afgelopen dinsdag in actie zag op de training in Katwijk: Ik kwam een moeder met een zoon tegen. Haar zoon had al een paar weken uitgekeken naar 4 oktober, de dag dat hij zijn helden zou zien en daarnaast misschien wel een handtekening zou krijgen van zijn lievelingsspeler Joris Mathijssen.
Het leek, voor de bus aankwam, wel of de koningin onderweg was! Met zoveel beveiliging kwamen ze aan, terwijl er hooguit 50 mensen kwamen kijken naar deze doordeweekse training. Helemaal afgeschermd parkeerde de bus bij de ingang van de tribune en zo hoefden ‘onze jongens’ niet eens haar eigen fans aan te kijken.
De hooguit 10 kinderen, die van geluk spraken dat ze een studiedag hadden, hoopte op een van de mooiere dagen van hun jonge kinderleven. Om even een hand te geven aan één van de voetbalsterren, maar in tegenstelling tot dat konden ze met leden ogen kijken naar spelers die maar één doel voor ogen hadden: zo snel mogelijk even een training afwerken en snel weer naar die hotelkamer om slapend rijk te worden.
Ik kan er best inkomen als er elke dag zoveel mensen staan dat je er ook wel genoeg van zal hebben, maar hier stonden hooguit een paar jongens die wat van ze wilden. Zelfs één blik richting de tribune was te veel gevraagd voor de filmsterren met een bal.
En natuurlijk ben ik positief over de resultaten van dit Oranje en deze spelers. Ze doen het juist extreem goed en daarom kan ik me hier juist aan storen. Als het met de sfeer nou niet goed zat kan ik de jongens begrijpen dat ze wat anders aan hun hoofd hebben, maar dat is zeker niet het geval. De sfeer in de groep lijkt namelijk wel beter dan ooit.
Hier ligt dus een schone taak voor onze bondscoach Bert van Marwijk om de spelers te laten beseffen dat ze de mensen die komen kijken, en vooral de kinderen, juist nodig hebben om dit schitterende beroep uit te oefenen. De heren kunnen namelijk wel snel hun handtekening zetten als het om een contract gaat waar vele miljoenen tegenover staan, maar als het een schriftje of een shirt van een kind is, is het voetballeven te zwaar en te moeilijk om de pen op te pakken en er een krabbeltje op te plaatsen, dat is jammer.
Mark de Groot
